Santiago-Sas van Gent

Maandag op mijn laatste rustdag had ik geen zin om daarover nog eens wat te vertellen. Ik heb daarom besloten mijn laatste reisverslag thuis te maken, hierbij dus.

Op maandag heb ik alsnog afscheid genomen van Wil die terugkeert per vliegtuig naar huis. Na een goede bak koffie met schuim en de daar bijhorende tapas was het dan zover. De rest van de dag besteed aan wat inkopen, zowel een souvenir als ook wat voedsel voor morgen. Die avond ben ik nog met mijn komende busmaatje wezen eten. Ook nu weer bij de Italiaan, die mij na voor de derde keer gezien te hebben mij nu wel herkend. Om 22.00 uur nog even naar het grote plein voor de kathedraal gegaan waar een groep Gallische muzikanten, geheel in klederdracht, een optreden verzorgt onder de arcades van het gemeentehuis, dit duurt tot twaalf uur. Hierna keer ik terug naar mijn kamer om mij voor te bereiden op mijn terugreis. Dinsdagmorgen, eindelijk kan ik vertrekken, na een ontbijt op weg naar het grote busstation met taxi. Daar in de grote hal staan vele Santiagogangers maar ook veel andere mensen die gebruik maken van Euroline. De bus komt en enige verwarring ontstaat als blijkt dat deze bus naar Portugal gaat. De verwarring ontstaat omdat hij op het zelfde perron en rond ons tijdstip arriveert. Na deze verwarring komt dan eindelijk onze bus, de chauffeur is hier wat slimmer en plakt eerst een lijst met bestemmingen op de bus zodat iedereen kan zien wie er mee moet. De bagage wordt ingeladen en wij staan klaar om in te stappen en om te vertrekken. Rond 12.00 uur rijden wij weg en de reis begint. In de buurt van Burgos dienen wij, die naar Nederland willen vertrekken, over te stappen in een andere bus. Verder gaan wij, de avond valt en eindelijk rond 01.00 rijden wij de Franse grens over richting Bordeaux en verder door naar Parijs. Rond 11.00 vallen wij in een douane fuik en de bus wordt geleid naar een parking van een groot benzinestation en onderzocht op drugs. Een hond komt binnen en gaat snuffelend rond en wijst een koppel passagiers aan als vermoedelijke drugsgebruikers. De douane sommeert hen de bus te verlaten. Verder gaat de hond met snuffelen en springt op de achterste bank waar ik zit, ik moet een prachtige geur voor hem lijken te verspreiden want de douanier sommeert de gehele bank naar buiten voor verder onderzoek. Ik tref een aimabele politieagent die ziet aan mijn shirtje dat ik een caminoloper ben en vertelt mij dat ook zijn zus deze camino heeft gelopen. Een goed gesprek volgt en ondertussen steek ik een sigaretje op en al rokend en onderzoekend gaan we verder. Mijn overige bankzitters hebben het lastiger want ook zij willen een sigaretje opsteken maar dat wordt hen verboden vanwege de hond. Nadat blijkt dat de hond bij onze uitrusting niks bijzonders ruikt mogen wij weer terug de bus in. Alle passagiers staan aan een kant waardoor de bus lichtjes aan die zijde door zijn veren zakt. Iedereen kijkt ons even na terwijl wij door de loopgang lopen naar onze plaats. Na een half uur wordt er besloten dat de passagiers de bus mogen verlaten en kunnen wij ons verfrissen en een bakje koffie halen. Bij de twee wordt niks gevonden maar er wordt besloten dat ze mee moeten naar het bureau. De bagage wordt uit de bus geladen en na een vol uur te hebben gestaan mag de bus vertrekken zonder de twee. De chauffeur heeft blijkbaar besloten iets van de verloren tijd te doen inhalen want de eerste vijf uur wordt er niet meer gestopt. Langzaam beginnen wij wat gaar te worden en enig geklaag stijgt op. Na overleg besluit de chauffeur toch te stoppen en gaan wij twintig minuten lang ons even verpozen. Wij zijn via Lille de grens overgegaan en voor Mons in België stoppen wij om zo Brussel te bereiken waar de meesten uit stappen. Verder gaan wij richting Antwerpen en rond 17.30 ben ik daar. Ik geef door aan de chauffeur dat ik ook hier ga uitstappen en niet mee ga rijden tot Breda. De kinderen Jordy en Mandy vangen mij op en daar gaan we dan richting Sas van Gent huiswaarts. Bij het binnenrijden van de straat zie ik een grote menigte mensen mij staan op te wachten en enige beroering overvalt mij. De kleinkinderen overvallen mij en langzaam besef ik dat ik echt thuis ben. Een gezellige ontvangst volgt en na wat drank en hapjes vordert de avond gestaag naar zijn hoogtepunt en langzaam wordt het weer leger zodat Nancy en ik als enigen overblijven. We gaan naar bed en midden in de nacht wordt ik wakker en loop met mijn hoofd tegen de muur. Ik denk nog wat een vreemde auberge is het hier maar nadat het licht aangaat blijk het dat ik toch echt in mijn eigen bed lig. Ik ben dus nog gedesoriënteerd. Maar dat zal na een dag thuis wel weer normaal worden.

Daarom in het kort aan ieder die mij volgde en aan al diegenen die er waren om mij thuis welkom te heten veel dank van mijn kant maar ook die van Nancy en kinderen en kleinkinderen. Al jullie mooie woorden en geschenken deden mij goed en gaven mij het gevoel dat jullie van mij hebben genoten tijdens mijn reis. Deze is nu werkelijk ten einde en zo voelt het bij mij ook. Er is een last van mij afgeworpen. Ik heb dit voor onze zoon Jordy gedaan met volle instemming van Nancy en Mandy. Ik heb het Compostellaat die je verkrijgt op het einde van je reis dan ook laten beschrijven op de naam van onze zoon, zodat hij altijd weet dat wij blij zijn met hem ook mijn schelp laat ik hem na die twee behoren hem toe. Daarom niet meer Hasta Manana maar bedankt en tot ziens.