San Vicente de la Barquera-Llanes

Gisteravond met zijn allen gegeten in de auberge. De man van de auberge, was voortdurend aan het woord zowel in het Frans als in het Spaans. Toch was het gezellig, dit gezamenlijk eten geeft wat sfeer aan de camino. (Op deze Camino zijn veel meer toeristen lopers, mensen die twee of drie weken lopen en dan weer huiswaarts gaan.) Vanmorgen herhaalde zich dit ritueel en startte de uitleg wat wel en niet mocht in de volgende auberge. Naast mij zat een Duits echtpaar en verstond niets van de uitleg. Daarom volgde er een uitleg in het Engels maar ook dat ging hun oor voorbij. Toen besloot ik de zaak maar te vertalen in het Duits maar toen kreeg ik een "gele" kaart, zogenaamd. Dit omdat ik de monoloog van de auberge leider onderbrak. Jammer voor hem maar dan moet hij dit maar niet doen in de morgen uren want dan werken mijn synapsen iets anders dan overdag. Vroeg vertrokken om 7.30 om de tocht van 42 km te maken. Of ik graag wil opschieten om naar huis te komen, ja en nee maar het liep nu eenmaal zo. Het begon allemaal met een mager zonnetje en nog een beetje fris. Om de zaak enigszins binnen te perken te houden besloot ik over de N634 te lopen waardoor ik de zaak met 6 km kon inkorten. Tevens was dit het beste om te doen daar de camino op die plaats niet langer in stand wordt gehouden daar er een geheel nieuwe weg wordt aangelegd die de oude camino weg heeft verdrongen. Na veel rustpauzes kwam ik eindelijk aan het laatste stuk van 16 km die mij door een duin achtige omgeving leidde. Nu is dit onmogelijk in dit deel van Spanje daar alles uit rotsen bestaat. Doch het landschap lijkt er wel veel op. In de natuur klingelde het volop, daar koeien, schapen en ook paarden zijn voorzien van bellen zoals in Zwitserland de koeien. Wat ook opvalt is dat wanneer de temperatuur een bepaalde hoogte bereikt met veel zon hier iedereen, nou ja bijna iedereen, zijn overhemd uittrekt. Jong en oud, zo kwam ik ouderen tegen die ruim boven de 75 waren. Ze liepen in korte broek en overhemd of shirt in de hand te paraderen om hun lijf bruin te houden. Dit vindt niet in de stad plaats maar meestal in de daarvoor aangewezen fiets en wandelpaden die vaak naar de kust leiden. Het blijft een vreemd fenomeen daar bij ons de ouderen juist iets extra lijken aan te trekken, grapje.

Over vreemd de opmerking dat ik nu in de zee zou dobberen klopt natuurlijk. Ik was uitgenodigd door een prachtige zeemeermin om met haar mee te gaan naar het verdronken land Atlantis, niemand weet het te liggen en ik kan jullie er ook niets over vertellen op straffe van de dood, maar wat is het prachtig.

Ja het lopen langs deze kusten geeft vaak prachtige panorama's van zee en strand. Ja ik heb mijn zwembroek bij mij maar laat het weer nu net niet uitnodigend zijn om de zee in te duiken. Soms is het nog erger dan is temperatuur puik maar dan loop ik in de bergen en zie onder mij de prachtige stranden schitteren en kan ik het alleen maar ruiken. Weet wat ook zo mooi was vandaag dat ik de Picos de Europa zag liggen ze kleurden de horizon donker. Dat lijkt vreemd als je dat zo leest maar het was werkelijk zo. Wolken hadden zich rond de toppen geschurkt en lieten hun regen daar los, ze lagen links van mij. Rechts was de zee en daar was alles helder beschenen door het flauwe zonnetje dat af en toe door de wolken brak. Ik zag twee verschillende natuurverschijnselen en dat is iets wat wij in Nederland niet vaak zullen meemaken.

Net zoals vandaag werd ik de laatste 16km geleid door een gebied dat werkelijk weer de overtreffende trap bereikt. Op een hoog gelegen pad, dat je alleen maar prachtige blikken gunt op kust en zijn onderliggende stranden. Ook kwam ik langs een prachtig natuur verschijnsel, de zee had pijpholes gemaakt in de kust. Wanneer de wind sterk aanwezig is en het water wordt opgestuwd naar de kust kan het water alleen door deze pijpen verdwijnen en krijg je als het ware een soort geiser te zien. Voor mij jammer, ik had hier gisteren moeten zijn. Maar zoals altijd was dit laatste stuk extra zwaar daar het alleen maar op en af ging. Eindelijk de grote bocht en daar ligt Llanes, ja het ligt daar en dan is daarmee alles gezegd, maar hoe kom je er, nou het pad volgen natuurlijk. Dat is erg, zien en er niet geraken. Dan moet je werkelijk alles goed op zijn plaats houden wat betreft je motivatie. Eindelijk begint dan de afdaling en dan duurt het nog lang voor je eindelijk beneden bent. Toen ik dan ook de stad naderde was mijn flesje aardig leeg, net zoals mijn waterfles. Ik besloot de eerste genoemde auberge te bezoeken ook al was deze een privé herberg, je betaalt iets meer. Deze is verbonden aan een hotel en dat maakt het eenvoudig om straks om 20.00 te eten en morgenvroeg weer een ontbijt te nemen. Nu maar hopen dat het weer niet een fiasco wordt zoals bij dat vorige hotel. Maar ja wij pelgrims klagen toch niet veel?

Daarom maar weer tot Hasta Mañana.

Toch omdat ik niet weet of ik dit weekend internet heb ga ik Wim alvast feliciteren voor zijn verjaardag van komende zondag, gefeliciteerd.