Saint Amand Montron-Loy sur Arnon

Een tussen etappe die doe je om iets te kunnen overbruggen. Of beter gezegd een rustetappe waar je op je gemakje een kleine 18 km aflegt. Dat was vandaag zaterdag 5mei ook zo. Een normale dag, normaal valt er niets te melden. Hoe kan het toch dat er altijd iets op je pad komt. Ik moet eerst terug naar gisteravond toen ontmoette ik een NL koppel, fietsers, uit Deventer en zo werd de avond toch nog gezellig afgesloten en vanmorgen heb ik ze nog even uitgezwaaid. Ook hen zie ik niet meer terug. Ze hebben wel ingelogd op mijn blog dus iets van hen horen, denk ik wel. Om 10 uur vertrok ik om vier kilometer verder weer aan de koffie te zitten. Op het terras zittend in de zon, passeerde een familie, man, vrouw, drie kinderen en twee ezels mijn pad. Toen ik dat zag herinnerde ik mij een krantenartikel uit de Franse krant waarin verhaal gedaan werd over deze familie. Toen ik hen later inhaalde heb ik hierover met hen gesproken. Zij zijn zes maanden onderweg, komende uit Noord-Frankrijk richting Santiago. Het gezin bestaat uit papa met een kind op zijn rug 1 jaar oud, de twee ezels dragen de twee overige kinderen. Vader en moeder mennen de ezels, die niet harder lopen dan 3 km per uur. Hun dagtochten zijn daarop afgestemd, 18 km per dag. Zo liep ik gestaag verder en kwam ik aan in Loye-sur-Arnon. Daar zijn ze de kerk aan het renoveren. Dit dorp telt een restaurant en laat dat nou net bezet zijn voor een groot familiefeest. Ik kom dus binnen en aanschouw en zoek oogcontact met een van de familieleden omdat de eigenaresse van het restaurant mij zwaaiend duidelijk maakt dat ik hier niets te zoeken heb. Dat oogcontact werkt, want even later krijg ik mijn biertje en met een knipoog en een lach bedank ik mijn redster. Ik maak een beetje misbruik door er nog één te bestellen. Na afloop zwaai ik nog eens naar de familie en wens hen bon appetit en verlaat het pand. Verder door naar mijn opvanghuis. Daar vertelt Paul, 75 jaar oud, dat zijn vrouw Annie vorig jaar is overleden aan een hartfaling en dat hij uit naam van zijn vrouw de refuge voortzet, het ontroerde mij. Tevens nodigde hij mij uit de kerkdienst te bezoeken, dat heb ik niet aanvaard. Later op de avond zal ik zijn zoon nog ontmoeten hoe dat verder verloopt zal ik misschien morgen vermelden. Paul heeft wel al voor mij, voor morgen, onderdak geregeld. Weer een zorg minder. Ik ben in deze refuge geheel alleen maar weer niet eenzaam, zo'n warme ontvangst dat doet je goed.
a demain