Het laatste van thuis bericht

Het is vrijdag, goede vrijdag, de dag van het laatste weekend thuis. Nog een verjaardag van mijn dochter Mandy komende zondag en dan op pad. Allerlei gevoelens komen nu bij mij op, om dat het vertrek nu toch werkelijk gaat staan te gebeuren. Maandag morgen 25 april vertrek ik om 09.00 uur, dus wie mij wil uitzwaaien is van harte welkom. Ik zal, als ik mijn gevoel goed ken, wel heel vroeg naast mijn bed staan om alles naar beneden te brengen en mij klaar te maken voor vertrek.

Jullie hebben al laten blijken mijn tocht te willen gaan volgen. Dat is gedaan door woorden, kaarten, e-mails, reacties op mijn reislog of soms door bepaalde gezegden of verzen die jullie mij hebben toegestuurd of gegeven. Dat, wat ik al een paar keer eerder heb gezegd, geeft een bepaalde kracht aan mij om straks in moeilijke momenten aan terug te denken en door te gaan.

Ruim een jaar voor ik vertrok kreeg ik van de achterbuurvrouw Paula een Keltische zegen aangereikt die met mij mee moest reizen op mijn tocht richting Santiago, het luidde als volgt:

“Moge de weg met u rijzen.     De wind zij altijd in uw rug.      En moge de Heer u houden In de holte van zijn hand!”

Zo schreef een medewerker van het gemeente archief: Ad Augusta per angusta! Wat zoiets als “Over smalle wegen naar hoge plaatsen” betekent. Ook andere woorden gewoon uitgesproken of geschreven geven allen een gevoel weer van betrokkenheid.

Dit bericht is kort omdat ik alleen maar laat weten hoe ik mij nu op dit moment voel, zenuwachtig voor het vertrek. Maar dat weet ik zeker met veel steun van jullie allen zal ik elke dag een stap verder komen. Hoewel ik zelf de stappen zal moeten maken. Dat schreef Loesje trefzeker: “Wie met beide benen op de grond blijft staan, komt niet ver”.

Tot horens en kijk uit naar mijn eerste reisbericht al kan het soms wel eens een paar dagen duren voor ik wat kan laten weten. Op het platteland van Frankrijk liggen de computers, ordinateurs, dun gezaaid.