De grote vraag "Waarom"?

Hoe vaak lees je niet in de diverse verslagen van camino gangers deze boven gestelde vraag.

Vaak komen er dan antwoorden in de trant van einde werkzaamheden, een avontuur, een uitdaging, zoeken naar mij zelf en meer van die soort opmerkingen. Het geeft maar aan dat met de hoeveelheid mensen er ook even zoveel antwoorden mogelijk zijn.

Bij mij is dat niet anders. Nu kan ik de veilige weg kiezen en zeggen dat ik het voor het avontuur doe of zo iets. Maar nee, ik wil mij in de komende weken als ik op weg ben mij zelf niet verbergen in het niet beantwoorden van het waarom.

Laat ik wel stellen dat het nu voor mij de derde keer zal zijn, als ik aankom in Santiago.

De voorgaande twee keren waren, vanuit Porto (Portugal) en Salamanca (Spanje).

Men kan dan stellen dat je dan je doel wel zou hebben bereikt.

Maar achter deze tocht ligt toch wat anders ten grondslag. Wij moeten dan teruggaan een kleine 30 jaar in de tijd.

Op een dag werd onze zoon ernstig ziek. Via onze huisarts en het toen nog bestaande ziekenhuis in Sluiskil werd vastgesteld dat hij leed aan leukemie. Hij werd opgenomen en twee dagen later overgebracht naar Rotterdam, naar het oude Sophia kinderziekenhuis. Dit werd een langdurige quarantaine opname en alles werd gedaan om hem weer gezond te krijgen.

Op een dag keken wij samen, in zijn kamer, naar een uitzending over Santiago de Compostela. Soms kan hoop en geloof samen komen. Ik deed een belofte, wanneer alles goed zou komen dan ging ik te voet naar Santiago lopen van huis uit. Belofte maakt schuld, is een bekend gezegde en dat geld ook voor mij. Al die jaren die volgden bleef dit gevoel aan mij knagen. Maar wij waren een jong gezin en zaken lopen zo als ze lopen. Werk en inkomen waren op dat moment belangrijker. Vrij nemen, onbetaald, was geen optie. Ook het feit dat ik nu al tweemaal in Santiago geweest ben, doet hier niets aan af. Ik moet en zal van huis gaan lopen dat was de belofte.

Daarom ga ik nu op pad en mijn vertrek is gesteld op de 25^e april 2011. Eindelijk kan ik dan op weg, mijn motivatie is groot en ik hoop dat mijn lichaam dat ook is. Dat bleek niet zo te zijn de reis werd afgebroken en weer voortgezet op 09 april 2012.

Mijn terugkeer in Nederland is gepland voor 08 augustus. Daarmee geef ik mij zelf goed 100 dagen om deze tocht te doen. Hiermee geef ik mij zelf ook voldoende tijd om deze tocht te kunnen doen. Ik krijg dan ook de kans om te genieten van diverse zaken onderweg.

Hiermee is de vraag van het “WAAROM” wel voldoende beantwoord.

Ik hoop dat jullie mij op mijn pad en tocht willen ondersteunen. Ik weet uit ervaring van de voorgaande tochten, die ik toen heb gemaakt met mijn vriend Jean Pierre, dat deze steun door middel van jullie reactie op onze verslagen enorm veel steun gaf als je die las.

Het geeft je werkelijk de push om door te gaan en wat ook waar is jullie lopen dan ook een beetje naast me mee naar Santiago.

Natuurlijk ben ik mijn vrouw dankbaar dat ik het mag doen en de kinderen en kleinkinderen.

Het is nu nog enkel dagen aftellen en vertrekken.

Tot een volgend bericht.