Cuerres-Colunga

Dank voor jullie morele steun, wat ook fijn is om te horen dat jullie de verhalen leuk blijven vinden.

Daar komt dan weer een verhaal. Gisteren was ik dus in een private auberge die donativo was. Dat komt niet vaak voor, normaal wordt er voor een privé auberge een vaste prijs bedongen. Daarom heb ik maar een on-Hollandse bijdrage in de pot gesopt. Kunnen ze in ieder geval niet zeggen dat wij Nederlanders gierig zijn. Toen ik gisteren terugkwam van het restaurant diende ik kennis te maken met hun dieren. Zij hadden nu kippen, een hond en een kleine eend beter gezegd een kuiken. De hond had duidelijk een trauma maar zij hebben hem liefdevol opgenomen. Telkens als je de hond benaderde kroop hij stilletjes in een hoekje, draaide je om dan begon hij te blaffen. Het eendenkuiken moest nog aan mensen wennen en ik was daarom zeer geschikt. Ik was tenslotte de enige gast die nacht, bleek later. Zo werd ik opgescheept met het kuiken en was ik die avond de oppas papa van het kuiken. Al kwetterend zat hij in mijn armen en dan merk je gewoon bij je zelf dat zo iets kleins je enorm kan verwarmen. Het is teer en ik “grote sterke man”, zit dan met zo´n klein ding in mijn armen liefdevol zijn kopje te aaien. Ze hebben er een foto van gemaakt zal ik nog wel eens op het net gooien. Niet het kuiken. Ik ga inderdaad snel de komende km's verslinden. Ik heb voor mijzelf een route van 30 km per dag uitgezet en hoop dat ook te kunnen volhouden. Het eind nadert nu en dat doet het paard altijd weer naar de stal verlangen, althans dat zeggen ze toch. Mijn grote vraag en ik heb hier nog steeds geen antwoord op is: bestaat toevalligheid? Waarom stel ik dat, in Frankrijk als ook hier in Spanje ben ik al eens voor verrassingen komen te staan en telkens worden die dan opgelost op de een of andere manier. De een zegt: toevalligheid bestaat niet het komt op je weg. Ik ben mij daar soms wel van bewust maar daar ik graag alles verklaart wil zien geef ik hier nog niet aan toe. Toch moet ik instemmen dat veel zaken zich soms verrassend oplossen. Er is een gezegde dat wanneer de nood het hoogst is, is de redding nabij. Dus waarschijnlijk klopt het toch.

Als ik vandaag mijn weg aan het lopen ben en de temperatuur komt weer naar de 25 graden en hoor dat het bij jullie niet warm wil worden, denk ik wel eens waarom hier dan wel. Misschien heb ik het verdiend, grapje. Maar ik moet zeggen het is wel fijn deze temperatuur. Vandaag ben ik door het dal verder gelopen met als naaste buurman de Picos de Europa, Spanjes grootste natuurpark. Hier zijn toppen te vinden van max 2700 meter. Trots steken ze boven alles uit. Mooi verlicht in de zon, is het alsof je continu door de Franse Alpen aan het lopen ben. Wisten jullie trouwens dat Spanje als land binnen Europa de meeste bergketens bezit. Ook vele hoogvlaktes zoals de Meseta behoren tot deze bergketens. Als je daar loopt zal je dat niet ervaren daar het een, zoals het woord al zegt een hoogvlakte is.

Vandaag weer berg op en daar is de zee. Het is zondag en de vele stranden stromen vol met dagtoerisme. Wat heb je hier veel baaien in de kust liggen, met daarin prachtige stranden. Soms kom je langs baaien waar niemand is, privé dus. Je moet ze alleen weten te vinden. Voor mensen die de tijd hebben en Spanje willen leren kennen is deze streek fantastisch. Mooie grote steden, prachtig gelegen dorpen op de flanken van de bergen en de vele stranden die de kust een heel aparte status geeft. Ik wil niet te veel de VVV uithangen maar deze streek is zeker een bezoek waard.

Zo ging ik verder en naderde de plaats Colunga waar volgens het boekje een refuge zou moeten zijn. Niet dus. De plaats is groot genoeg dus zijn er altijd hotelletjes te vinden die mij de gelegenheid geven mij te ruste te leggen. Maar dat kan pas als ik mijn verhaal heb gedaan. Dus daarom ga ik weer sluiten met mijn kreet Hasta mañana en denk bij mij zelf ik ga er straks een drinken op Wim zijn kosten, tenslotte zit de gehele familie nu bij elkaar en dat mis ik wel. Maar wat in het vat zit verzuurt niet.