Colunga-Deva

Het ontbijt in het hotel stelde niet al te veel voor. Toch jammer dat er geen standaard norm is wat je kan verwachten het blijft nu telkens weer een verrassing. Maar wat geeft het, op pad. Al lopend denk ik toch fijn dat de spieren nu de tijd krijgen om op te warmen. Weet van voorgaande verhalen dat ik soms net uit bed gelijk de hoogte in moest en dat was net wakker vaak heel zwaar. Zo begon ik langzaam aan mijn eerste klim. Die liep voortreffelijk en dacht zo kom ik de dag wel door. Langzaam vorderde ik in mijn afstand en kwam wel een beetje moe aan, omdat onderweg niks te vinden was van drinken en eten. In Villaviciosa werd het eerste het beste restaurant door mij aangedaan en er volgende de normale en dagelijkse bestelling bij de ober. De tafel stond vol met eten en drinken en deze gingen vlug naar binnen. Ik zag er niet uit, ik was weer onderuit gegaan, nu op mijn buik en met dat bezwete hemd was het shirtje redelijk zwart. De mensen keken me wel een beetje vreemd aan maar ik stoorde mij daar in het geheel niet aan. Zou ik nu met vakantie geweest zijn was ik eerst een ander shirt aan gaan doen maar nu gelden er andere regels. Uitgerust en voldaan ving ik mijn tocht weer aan. Dat voldane ging vlug over en gelukkig kwam ik nog enkele barretjes tegen waar ik de korte energie drank, cola, in kon nemen Waar we vandaag allemaal over heen zijn gestuurd is vragen om doden. Over een afstand van 2 km moesten we een hoogte overbruggen van 80 meter naar 420 meter, ik kan jullie zeggen dat is stijl. Als je het ergste gehad denkt te hebben volgt er een bocht en kan je nogmaals aanzetten om weer een soort zelfde hoogte nogmaals te nemen. Uitgeput kwam ik boven. Mijn motivatie tijdens zo´n klim is vaak, er komt een eind aan dus gewoon verder gaan. Daar wachtte mij een fantastisch panorama over een grote vallei met in de verte de verdwijnende Pico´s de Europa. Ze waren gehuld in een grijze mist, niet omdat het slecht weer was, maar meer door de afstand. Ook zag ik het verkeer de tunnel in verdwijnen en er weer uitgespuwd worden aan de andere zijde. Die hadden het veel gemakkelijker. Dan naar beneden en daar zag ik een bar liggen gestadig naderde ik mijn doel en de cola voorraad werd weer op peil gebracht. Toen mijn boek maar eens goed gelezen omdat iedereen weet als je beneden bent in een dal je meestal er weer bovenlangs uit moet. Daarin werd uitgelegd dat wij weer steil omhoog moesten enz. Toen dacht ik bij mij zelf, moet dit nu echt ik ging bijna dood maar ik wil wel blijven leven dus een tweede keer, nee dus. Ik koos voor de gewone weg, ook die gaat omhoog maar gestadig dat overleef je wel. Boven aangekomen kreeg ik weer een prachtig zicht op Gijon of beter gezegd op het meer van Gijon. Wandelend naar beneden kwam ik bij een camping waar ook cabanas werden verhuurd voor pelgrims en besloot daar te blijven. Ik had er 40 km opzitten en vond het welletjes. Na douchen, wassen en eten heerlijk in mijn bed gekropen. Ik kan nu niet zeggen tot morgen daar ik het verhaal van gisteren vandaag aan het schrijven ben. Ik hoop dat van vandaag later op de dag nog te kunnen plaatsen.