Tapia-Vilela
1 juli 2012 - Mondoñedo, Spanje
Even terug naar gisteren. In mijn boosheid loop ik dus 11 km verder en vind daar aan de rand van het dorp een pension/hotel. Ik loop aan in de regen en door en doornat val ik binnen. In de tussentijd heeft JP nog even gebeld en hem uitgelegd waarom ik nog aan het lopen was. Ik zag een huis met duidelijk de letters JP en dacht dat dat zijn tweede huis in Spanje was. Maar daar hij mij gebeld had ben ik maar niet aangelopen, hij was er toch niet. In het hotel staat een jongeman een zandbak voor zijn kleine in elkaar aan het zetten en onderbreek hem in zijn werkzaamheden. Ik vraag of er nog een kamer vrij is, geen probleem is het antwoord. Ik vraag kan ik ook betalen met visa, jazeker is het antwoord. Gerustgesteld ga ik naar binnen en ga douchen enz. Hij vraagt wat ik wil drinken en ik antwoord een biertje, geen probleem de koelkast in de kamer is gevuld, want er is geen bar in dit hotel. Wij openen de koelkast maar die is leeg. Geen probleem haal ik wel eentje voor je en ik dank hem daarvoor. Hij zegt dat het hotel niet van hem is maar van zijn moeder maar die is nu een siësta aan het houden. Ik vraag hoe laat kan ik ontbijten en zijn antwoord is 8 uur. Ik ga akkoord daar ik toch maar 15 km moet. De volgende morgen, moeder is wakker en heeft voor het ontbijt gezorgd en vertelt mij ondertussen dat de kaart automaat kapot is. Ik moest nu wel lachen want ik kan hier niet meer onderuit. Op mijn vraag wat dan de prijs is die ik moet betalen is het antwoord 30 euro, dat is tien euro lager dan wat de zoon mij vertelde, lachend heb ik daarom maar cash betaalt.
Vertrokken om voor de laatste dag langs de kust te lopen. Het is afscheid nemen want we gaan het binnenland in, richting Santiago. Ik nader Ribadeo, trouwe lezers moet het al opgevallen zijn dat ik al een aantal dagen deze plaats op mijn kaart heb staan. Het kon niet anders daar het programma de andere plaatsen niet wou aangeven. Ik passeer de brug en daarmee ook Asturië en ga Galicië in, de laatste van de vele streken die ik heb moeten passeren. Ik loop aan bij de auberge en ga binnen. Ik voel gelijk aan, hier moet ik niet blijven. Het ruikt niet fris enz. Op de deur zie ik een aankondiging dat 7 km verder in de plaats waar ik nu zit een andere auberge is en besluit die km te maken. Weer door de stad en ja hoor ik mis een pijl of iets dergelijks, zo dat ik uit de koers raak. Ik besluit daarom eerst maar eens aan te lopen bij een bar voor de nodige energie. Terloops vraag ik aan de dame waar de route van de camino loopt. Ze wijst het mij aan en na de rust ga ik de aangegeven weg in en vervolg mijn camino. Gelijk gaan we weer omhoog naar de 400 meter en dit zal gedurende de reis hier in Galicië nog wel hoger worden. Ik moet weer een bergrug over om op die manier in Santiago aan te komen. Ik ben nu onderweg naar de Camino Frances waar ik mijn aansluiting ga vinden om zo verder te gaan. Op dit moment zittend voor een indicatie paal die ze hier in Galicië om de 500 meter hebben staan nog 185.495 kmtr. Ik vind het weer welletjes en ga sluiten met Hasta mañana.
Nu zien vol te houden tijdens die laatste loodjes (je weet immers wat er over die krengen gezegd wordt...)
Buena suerte y nos vemos mañana!
Goede zaken gedaan hoor je leert het nog wel.
Nu nog even lekker volhouden voor het laatste stuk.
Succes en groeten uit limburg.
zo zie je maar, het ene hotel probeert je te n........ en nu heb je (weer door je kaart) een mazzeltje van 10 euro. Geniet van de laatste km's in het binnenland en denk aan de finale voetbal vanavond!
groetjes
Lex en Corrie
Weer een geluk bij een ongeluk wat de kosten betreft voor je overnachting. Ik zou ook doorlopen ipv in een stinkend kot overnachten. Spijtig dat je de kust en prachtig uitzicht op zee moet verlaten, maar dat betekent wel dat steeds dichter bij je doel komt! Nog maar 185.495 km? Gogogogogogooooo, je bent er bijna. Wie weet wie je nu weer allemaal gaat tegenkomen op de Camino Frances. Veel plezier vanavond in Spanje tijdens de voetbal finale.
Toedeloetjes, Christa
Ze zeggen altijd "de laatste lootjes wegen het zwaarst", maar als ik je verhalen zo lees, telt dat niet voor jou.
Je gaat goed. Je kunt bijna gaan zingen van "We zijn er bijna".
Veel succes met het laatste "stukje".
Annelies Platschorre
Indrukwekkend hoor allemaal, echt een prestatie, je schrijft met Humor.
Mijn ouders volgen je ook vanaf het begin, heel veel succes met de laatste loodjes!
Groetjes Ivan en Vera
Je gaat echt als een speer.....straks ben je weeral thuis...jeetje...
We zullen weer aan je moeten wennen haha....kunnen we gewoon met je praten....hoe moet dat ook alweer.
Dikke kus
xxx
Dikke kus Yannick
groeten! Hanny