8e dag: Bapaume

Gisteravond nog wezen eten in Arras, vroeger heette dat Atrecht. Als je nog geschiedenis hebt gehad en als je goed opgelet hebt , weet je dat er vroeger sprake was van de unie van Atrecht zijn tegenhanger was de unie van Utrecht. Had allemaal te maken met de Spaanse periode. Wil je meer weten zoek het lekker op! Maar nu dat eten, ik heb Brian die ik al de tijd Adrian heb genoemd meegenomen naar een adres of beter gezegd een restaurant. En wel met de naam de "Rat Porteur". De naam Rat is synoniem voor Arras. Rat zelf hebben wij niet gegeten gelukkig, maar wel Vlaams, Brian een Warterzooi en ik stoverij gekookt in een Vlaams biertje, heerlijk. Brian was helemaal het mannetje, hij was zo verrukt dat hij nog een dag wou blijven, jammer ons huidige adres was volgeboekt voor de komende dagen. Dus moest hij ook gaan wandelen, doch wij besloten ieder ons eigen pad te vervolgen. Ik was vanmorgen op stap in de stad, maar ik heb zo'n hekel aan wandelen door een stad dat ik maar eens ben gaan vragen hoe ik de stad uit kon komen. Men had mij vertelt dat dit bij het centraal station mogelijk was daar navraag te doen. Dus aldaar aangekomen stel ik de vrouw achter de balie de vraag of er een manier is om de stad simpel te verlaten."Geen probleem", zegt de vrouw aan de balie bij het station, zij regelt voor mij een taxi om mij te laten afzetten in de eerste plaats buiten Arras voor de prijs van 1 euro, echt waar. Ik heb de taxi driver 2 euro betaalt de man heeft nog nooit 100 procent tip gehad denk ik.
Toen verder. Vele begraafplaatsen van de geallieerden volgen elkaar op, van de Engelsen mooi uitgevoerd in wit marmer, maar op het eind ook een Duits kerhof en dat is somber houten kruisjes zwart, uit de zon en omzoomd door een dichte bomenrij. Koud. Terwijl men in de dood toch eigenlijk gelijk zou moeten zijn, toch. Want in een oorlog zijn er nooit winnaars, enkel alleen maar doden!
Verder door gelopen met vele vragen maar geen antwoorden. Zo is het leven ook.

Je ziet het soms ook bij dieren. Kom ik langs een adres staan er twee honden 1 hele kleine, je kan hem in je broekzak steken en een grote oude lobbes, de kleine keft in de hoop dat de grote bijt. Net als in het mensenleven, de kleine treitert en hoopt dat de grote slaat, toch.
Zo ben ik aangekomen hier in de plaats waar ik in 2012 als pelgrim richting Santiago ook was, wat een verrassing. In 2013 heb ik dit met Nancy nog nagereden. Hoe vaak kan je als mens ergens langskomen in zo korte tijd.
Ik heb mijn boek niet bij mij en kan daarom alle plaatsen die heb gepasserd niet vernoemen. Maar ik denk als je een rechte lijn zou trekken vanuit Wissant richting Reims mij er regelmatig over en weer ziet wippen. Ik ga jullie groeten met de mededeling dat ik het  Engelse koppel weer heb ontmoet. Dus ook vanavond weer gezellig met elkaar eten. Of de oude Brian ook deze plaats haalt moeten wij afwachten, jullie ook. à demain