7e dag: tot in ARRAS

Ja jongens en meisjes zo kan een verhaal beginnen van Paulus de Boskabouter, de allerjongsten zullen hem niet kennen dus vraag het jullie ouders maar. De verhalen die ik op dit computerke stamp zijn allemaal waar gebeurde verhalen. Zelfs niet aangedikt! Daarmee hoop ik jullie al weer te hebben gerustgesteld.

Maar terug naar gisteravond dat straffen vind ik zelf nogal vernederend, zeker voor vergrijpen van het verstoren van de rust.( spreken) Ik heb zelfs een beetje verlegenheid over mij als ik dit aanschouw. Ik weet wat het is, ver van huis en dan gestraft worden voor iets waarvan jezelf de overtuiging hebt dat het niks bijzonders was wat je deed. Zeker de jongsten die misschien in de late avond liggen te huilen om hun ouders, maar genoeg over dat probleem.

Vandaag opgelopen met Adrian de Nieuw-Zeelander, hij is vier jaar ouder maar ook vier km trager per uur. Dat schoot lekker op, gelukkig was het maar 16 km vandaag. Hij is ook nogal bibberend dus bij het uitpakken en drinken e.d. gaat het allemaal wat rustiger. Maar en dat is het allerbelangrijkste het is een geweldige verteller en een goed mens. Ook zijn verhalen zijn mooi gekleurd. Maar ik denk er toch over om morgen weer mijn eigen tempo aan te houden. Vanavond gaan we samen in de stad Arras eten.

Toen wij onderweg waren en het bos uitkwamen zagen wij naar wij dachten een oude spoorlijn liggen, maar na nadere bestudering bleek dat de rails nog in gebruik was. Wij naderen een spoorovergang met automatisch sluitende bomen en ik doe al lachend de beltoon na en steek nog vlug het spoor over. Op het moment dat Adrian wenst te passeren gaat de bel werkelijk en sluiten de bomen, nog vlug steekt ook hij over en kijkt mij onderwijl verbaast aan. ''Hoe wist je dat en hoe deed je dat", was zijn vraag aan mij. Ik vertelde hem dat dit nu werkelijk magic was en ik dat niet nader kan uitleggen. Toen wij later wederom het spoor passeerden vertelde ik hem dan ook dat dit nooit tweemaal achter elkaar lukt, ook niet door mij!
Dan bestaat het toch dat wij een spoor missen, of lag dat juist achter ons? Wij zijn iets van de route af. Wij vragen een dame, die naar later bleek, bij haar moeder op bezoek was, de weg naar Arras. Zij stelde" monte la car, ik breng jullie wel". Wij zaten goed en wel in de wagen of er brak me toch een bui los die duurde tot wij bij ons slaapadres waren afgezet. Bij het uitstappenI sprak ik tegen Adrian " ik kan wel tweemaal toveren maar niet tweemaal het zelfde", hij zal deze dag niet vlug vergeten.
Voor iedereen weer voor het slapen oogjes toe en .... tot à demain.
Voor de kaart volgers:Mont St.Eloi, Maroeuil, Etrun, auto Arras.