14e wandeldag. Chalons naar Coole

Hoe ik dit verhaal moet beginnen weet ik niet maar ik zal de titel gebruiken die in het boekje staat. "Langs uitgestrekte akkers", maar dit deelt de lading niet.
Vanmorgen vroeg vertrokken om 7 uur. Weer langs de oever van het kanaal dat ligt bezijden de rivier de Marne. Nu slechts 5 km. Dan komen we aan bij het plaatsje Sogny-aux-Moulins, geen café, wat een tegenvaller. Bij een bushokje gaan we zitten en terwijl de kinderen instappen in de schoolbus om naar school te worden gebracht, neem ik mijn eerste croissant van de dag. Gisteren boodschappen gedaan want het boekje zegt dat er niets te verkrijgen is de komende 20 km. Ik slurp ook mijn limonadedrankje naar binnen, heerlijk. Hup de rugzak weer om en op weg naar de "ancienne voie romaine" of wel oude romeinse weg die als een rechte streep door het landschap gaat, 17 km lang, dat is lang hoor! Zo komen we aan in de plaats Fontaine-sur-Coole. Ik vraag de man die ik zie staan of er hier misschien een café is. Hij zegt: "rien". Of hij mijn teleurgesteld gezicht ziet weet ik niet, maar hij vraagt:  "moe", mijn antwoord is duidelijk: "ja". Hij vraagt: "een biertje of een limonade", waarop ik danbaar zeg "limonade en dat wij dat dankbaar zullen aanvaarden". Wij zijn Mario en ik dus. Zo gaan we verder in alle dankbaarheid dat wij dit hebben mogen meemaken. Maar nog is het niet genoeg. Rechts van ons zien we zware wolken zich samentrekken regen komt onze kant op maar ook onweer horen we dichterbij komen. En dan is het zover de bliksem slaat in, gelukkig nog wel op grote afstand. Wij lopen in open veld geen beschutting, niets. Dan blijft er maar een ding over, de duim. Die gaat omhoog en een busje stopt direct. Al instappend begint het te hozen en te donderen of alle sluisen (sas) open moeten. De chauffeur is zelfs zo vriendelijk nog een fietser op te nemen, en brengt ons naar het dorp Coole 4 km verder en zet ons af onder een afdak van een landbouwschuur.
Het weer klaart weer op en wij gaan eerst een pintje drinken. We hadden hier ook kunnen eten, maar wij stumpers dachten dat doen wij vanavond wel. Later op de dag liepen wij nog even aan alles gesloten. Dit café/restaurant was alleen geopend voor de mensen (werklui) in de buurt en ook voor de truckers die op de drukke doorgaande weg dit dorp passeren.
Daarna op weg naar de salle communale waar we geboekt hebben. De deur wordt ontsloten door een dame die verbleef in een oude caravan, later bleek dat deze mensen behoorden tot een circus die min of meer een vaste verblijfplaats hebben in dit dorp. We gaan naar binnen, geen bedden, geen douche niets enkel een bank en een zetel en her en der wat tafels. Wel is er koud en warm water in het keukentje. Wij kijken elkaar aan en zeggen: "we hebben een dak boven ons hoofd wat wil je nog meer." En dan gaat de deur open en de zus van de burgemeester stapt binnen en zegt: "douchen en omkleden kan bij mij en als om 7uur  vanavond zich niemand meer aanmeld kun je ook in het huis komen slapen". Wat een droomvrouw.  Wij krijgen zelfs de huissleutel en de dame gaat aan het werk met de duidelijke instructie dat wanneer de mensen aankomen wij hun moeten binnenlaten enz. Die dag meldt zich niemand aan. Wanneer mevrouw thuiskomt en ons vraagt zijn de mensen nog aangekomen, vertel ik haar dat ik die allemaal heb doorgestuurd, grapje. Het bleek achteraf dat er een misverstand is geweest tussen bellers en gebelde.
En zo is alles weer goed gekomen, wij hebben heerlijk gegeten en gedoucht en zometeen ga ik mijn privé bedje opzoeken en ga ik over deze dag nog heel wat dromen. Want een ding blijkt, dromen zijn niet altijd bedrog of beter nog de wonderen zijn de wereld nog niet uit.Dit was werkelijk een wonderlijke dag.

à demain