Pellegrue-Saint Ferme-Saint Hilaire de la Noaille

Aangekomen in Pellegrue om 9.00 in de morgen, dat was wel wat vroeg voor de hospitalero's. Ze schrokken van mijn verschijning, niet dat ik er lelijk uitzag, nee ik was wat vroeg voor hen. Normaal is het, dat voor 10 uur s' morgens iedereen is verdwenen zodat zij op het gemak alles kunnen schoonmaken. Kom ik eraan. Wat nu? Ik heb mijn zak binnengezet en even het plaatsje in, niks te beleven alleen een oude kerk waar op dat moment de voorbereiding bezig is van een begrafenis. Ook dat hoort bij het leven. Daarom maar even afgezien van het bezoek aan deze kerk. Later toch even binnengelopen en maar weer een kaarsje opgestoken. Op naar de bakker want ik zou zo dacht ik de tijd moeten overbruggen tot 16.00 uur waarop normaal pelgrims worden binnengelaten. Niet dus, want toen ik terugkeerde kon ik direct mijn bed uitzoeken en mij douchen. Ja ik was bezweet van 9 km. Alhoewel het die dag tot 13.00 fris en enigszins miezerde werd dit later op de dag weer goedgemaakt zodanig dat wij 's avonds met zijn allen konden buiteneten. Met zijn allen waren 7 pelgrims en de 2 hospitaleros. Wie ik ook weer ontmoette waren Margreet en Wil. Willen jullie weten wie dat waren zoek dan maar de verhalen op voor Troyes. Leuk toch. Vanmorgen vroeg opgestaan want als de meute in beweging komt kan je maar beter mee bewegen want wakker ben je dan toch. Mijn vertrek was gepland rond 9 negen uur en weg was ik. Een tijdje achter Wil en Margreet aangezeten maar hen op een bepaald moment losgelaten om ze later in het eind dorp weer te treffen. Ze stonden wat weifelend te kijken toen ik aan kwam lopen. Ik vertelde dat ik hier naar rechts zou gaan omdat mijn CH daar gelegen was. Hierop besloot Wil mij te volgen met de gedachte wat te kunnen drinken. Dus ik kwam aan en wij drieën vielen met onze neus in de boter. We werden uitgenodigd om aan tafel te komen zitten en buiten een pilsje en rosé, witte en rode wijn ook ons nog te voldoen aan gevulde blaadjes met ei e.d. lekkere hapjes en olijven. De twee camino vrienden rolden zowat van tafel want op één pilsje gerekend gingen ze nu met hun zakken gevuld van tafel. Bij de vraag wat hij moest afreken kreeg hij te horen, niets. Vrolijk trokken ze verder en hen zal ik voorlopig ook niet meer zien. Maar zeg nooit, nooit. Voor mij is het of ik in een paradijs terecht ben gekomen. Ook Roger, uit Brussel, heb ik hier weer ontmoet omdat hij besloten heeft om met zijn ezel één dag langer te blijven. Hij is een gepensioneerde landschapsarchitect en wij kunnen het goed met elkaar vinden zodat ik hem morgenavond ook weer zal ontmoeten, maar dan op het kasteel waar ik een kamer heb geregeld. Ik zit nu te typen nadat we met zijn allen heerlijk hebben gebarbecued. Het is bijna 22.00 uur heerlijk dat Franse leven. Het is ook voor een pelgrim "leven als een God in Frankrijk". Over Roger en zijn ezel een klein verhaal. Een ezel is iets apart hij weigert om langs de kant van de weg te lopen als deze niet vlak is, nee hij gaat dan midden op de weg lopen. Roger heeft een ongeluk gehad met zijn ezel toen deze dacht in een plas te stappen die later bleek; een diepe kuil te zijn, waardoor het dier plat op zijn flank kwam te liggen en al zijn goederen in het water dreven. Je moet weten het dier gaat voor, geen eten voor het dier ook geen eten voor de begeleider. Dat maakt het alles extra zwaar. Tevens loopt hij voor sponsering voor het UZ Leuven, voor kinderen met een spierziekte. Vandaag was ik getuige hoe een ezel geplastificeerde hoeven krijgt aangemeten. De dag verliep vrolijk en met de weinige KM die ik vandaag moest lopen 15 km was het vandaag weer een rust(ige) dag. Ik ga er mee stoppen en hopelijk weer à demain.